Van stoom, zwavel en witte stranden

De vulkaan heeft goed geslapen; wij ook, want ook de storm is gaan liggen. 

Met een Hollands weertje rijden we naar de stad. Daar lopen we eerst naar de hole-in-one. Je kunt $ 10.000 winnen als je het golfballetje in de hole slaat! op een vlot ruim 100 meter in het meer. Helaas.... Na een wandeling door de kleine stad rijden we verder, naar een uitkijkpunt. Ook hier blijft de vulkaan achter de wolken verborgen. Dan door, eerst naar de Huka Falls, waar de Waikato Rivier zich met donderend geweld door een smalle kloof perst. Dan naar Craters of the Moon. Een geothermale hotspot, waar kokend water en stoom zich door de kalkbodem omhoog perst en tientallen grotere en kleinere kraters heeft gevormd. (En nog steeds vormt dus je moet op het gebaande pad blijven want de bodem is instabiel!). Dan weer verder naar het Noorden over Highway 5 (bijgenaamd de thermal explorer route). Tal van warmwater attracties vragen om aandacht. Wij kiezen voor de Waikite Valley Thermal Area. Een camping met zijn eigen hot pools. Op de weg er naar toe zien we op tal van plaatsen in de berm, of verder van de weg de stoom uit de bodem of tussen de struiken opstijgen. De camping is klein en comfortabel en om half vier liggen we te weken in water van bijna 40 graden. De baden worden gevoed door een bron even verder op waar water met een temperatuur van 98 graden opborrelt. Dichte stoomwolken onttrekken de bron meestal aan het zicht maar na even wachten helpt een windvlaag om er toch een foto van te maken.

Na lekker te hebben gebadderd hebben we een zonnige avond bij de camper.

In het donker, als het kouder is, blijken de stoomwolken steeds groter te worden en de volgende morgen is de vallei in mist gehuld. Ruim voor acht uur liggen we al weer in het warme bronwater. We zien hoe de zon zich een weg weet te branden door de mist.

Daarna door naar Rotorua. Bekend om zijn zwavelhoudend bronnen. We lopen de Sulphur Walk, langs een deel van het meer waar het ondiepe water continu dertig graden is en melkwit door de opgeloste zwaveldeeltjes. Het stinkt naar rotte eieren (vandaag niet zoveel door een gunstige windrichting). Er zijn grote vogelkolonies, want die hebben er kennelijk geen last van. Langs de kust zijn opnieuw grote stukken waar niet van het pad af mogen. aan weerszijden borrelen modderige stinkende gaten met stoom en zwavel. Dat hier mensen wonen.....

Dan Weer op pad. Via de Okere Falls, met wildwater rafters naar Te Puke. Hoofdstad van de Kiwi-teelt. We laten ons rondrijden door Kiwi 360, krijgen uitleg over het verbouwen van Kiwi (eigenlijk een soort wijnrank) en wat er allemaal aan voedzame stoffen in zitten. Kiwi-ijs tot slot. Via Tauranga en dreigend onweer bereiken we ons plekje voor de nacht. Een klein gratis parkeerterreintje pal achter de duinrand aan een kilometerslang wit strand.... morgenvroeg voor ons alleen?